ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ:
ΕΝΑ ΑΝΙΣΟ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ
ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ “ΤΕΧΝΙΤΗΣ” ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Όσοι μελετούν την ιστορία μας σε βάθος, γνωρίζουν καλά ότι η εκάστοτε πολιτική εξουσία του τόπου, από την αρχαιότητα μέχρι σημερα, ως πρώτιστο συμφέρον και στόχο της είχε την απαξίωση και την χειραγώγιση της στρατιω- τικής εξουσίας. Οι πολιτικοί μας, διαχρονικά, τάσσονταν “απέναντι” στους στρατιωτικούς και ως ένα από τα αντικείμενα της πολιτικής τους ήταν ο έλεγχος και η παρέμβαση στα στρατιωτικά, ώστε αυτοί να καθορίζουν αφενός τα πρό- σωπα που κάθε φορά θα ηγούνταν του στρατεύματος, αφετέρου τα ποσά που κάθε φορά θα δαπανούνταν στα περίφημα εξοπλιστικά προγράμματα.
Τα αίτια που οδηγούν τους πολιτικούς μας σ’ αυτού του είδους την αντιπα- λότητα, απέναντι στους στρατιωτικούς, είναι:
α) Η άκρατη δίψα τους για μονοδιαχείριση της εξουσίας, δίχως διάθεση για
ισομερή κατανομή της και συνεργασία για καλύτερα αποτελέσματα.
β) Το κόμπλεξ που τους διακατέχει, από φόβο μήπως χάσουν την εξουσία
από μια άλλη κατηγορία διαχειριστών μέρους της κρατικής εξουσίας, κατά
τεκμήριο ικανότερων και πιό αδιάφθορων από αυτούς, οι οποίοι είναι βαθιά
καταξιωμένοι στη λαϊκή συνείδηση. Αυτό ενέχει, για τους πολιτικούς μας,
τον κίνδυνο να χάσουν την εξουσία για αρκετά έως πολλά-πολλά χρόνια,
με άγνωστες γι’ αυτούς προεκτάσεις - αλλά και “προοπτικές”, καθόσον
γαντζωμένοι στο κυνήγι της πολιτικής τους καριέρας και της πολιτικής τους
“καρέκλας”, αρνούνται και πολεμούν μανιωδώς οτιδήποτε τους απειλήσει.
Αυτή είναι, ουσιαστικά, η αιτία της “τεχνιτής” απαξίωσης που προσπαθούν εδώ και μερικές δεκαετίες (με αποκορύφωμα τις μέρες που ζούμε) να επιτύχουν οι πολιτικοί μας σε βάρος των στρατιωτικών (οι οποίοι βέβαια έχουν τις δικές τους ευθύνες, μιας και έπαιξαν - άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε όχι - το παιχνίδι που έστρωσαν γι’ αυτούς οι πολιτικοί), με την βοήθεια και των Μ.Μ.Ε., που για τους δικούς τους λόγους (άμετρος και ανεξέλεγκτος πλουτισμός, διαφθορά, άσκηση εξουσίας κ.λπ.) έγιναν συνεργοί τους σ’ αυτό το παιχνίδι εξουσίας.
Η απαξίωση αυτή, βρήκε γόνιμο έδαφος μετά το 1974, σε μια εποχή έξαρσης της αντι-χουντικής ιδεολογίας, η οποία καλλιεργούνταν και υποδαυλι- ζόταν από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά και τα έντυπα της εποχής, με μια ταυτόχρονα απαστράπτουσα αριστερίζουσα υποκουλτούρα, την οποία όφειλε
κάποιος να “ασπαστεί” αν ήθελε να θεωρείται “in” στους διάφορους κοινωνικο- πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Η απαξίωση αυτή είναι, που
καλλιέργησε στους νέους την αντιστρατιωτική νοοτροπία, την ιδέα ότι ο στρατός
είναι κάτι απαρχαιωμένο, κάτι περιττό, ένα εμπόδιο στην καριέρα που ανοίγεται
μπροστά τους κ.λπ.
Οι πολιτικοί μας βέβαια, από την άλλη, ποτέ δεν “τόλμησαν” να ψηφίσουν
την στράτευση στα δεκαοκτώ (18), επειδή:
α) Θα έπαυε να αποτελεί ο στρατός “εμπόδιο” στην καριέρα των νέων
(θα χανόταν, πλέον, αυτό το επιχείρημα),
β) Θα περιοριζόταν, στο ελάχιστο, η πελατειακές σχέσεις και οι ατέλειωτες
ουρές έξω από τα πολιτικά γραφεία, για τα γνωστά “ρουσφέτια”, ενόψει
της κατάταξης των νέων στον στρατό
γ) Δεν σκέφτονται, δυστυχώς, με κριτήριο το καλό της Πατρίδας μας, αλλά το
“ίδιον όφελος” , τον ατομικό πλουτισμό και την μακροημέρευσή τους στην
εξουσία, για την εξασφάλιση των ιδίων και των οικείων τους (όχι του
κοινωνικού συνόλου).
Μέσα στη δύνη αυτής της απαξίωσης, η οποία κορυφώνεται στις μέρες μας με τις αλλαγές που επέρχονται στο μισθολόγιο, στα συνταξιοδοτικά, στην
ιεραρχία και εξέλιξη των στρατιωτικών, τον χαρακτηρισμό τους ως “αντιπαρα-
γωγικών” κ.α., αλλά και με τις τεράστιες περικοπές στη συντήριση, στα
καύσιμα και στον εξοπλισμό των διαφόρων οπλικών συστημάτων των Ενόπλων
Δυνάμεων της χώρας, έρχεται το περίφημο "Νομοσχέδιο Γεννηματά”, για να
ρίξει λίγα “ψιχία” κρατικής μέριμνας με την μορφή μέτρων υπέρ του προσωπι-
κού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο εμπαιγμός σε όλο του το μεγαλείο!
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, ίσως της μεγαλύτερης που δοκίμασε μεταπολεμικά η χώρα μας, με τις τεράστιες περικοπές (πλέον του 45%) στις αποδοχές των στρατιωτικών και στις συντάξεις τους που τους οδήγησαν στα όρια της φτώχειας, ψηφίστηκε το κατάπτυστο αυτό Νομοσχέδιο, για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, για να θυμίσει στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό το “κοινωνικό πρόσωπο” της πολιτικής μας εξουσίας, την συμπαράστασή της προς το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, ψηφίζοντας κοινωνικά μέτρα για την ανακούφισή του. Ντροπή!
Το προσωπικό των Ενόπλων μας Δυνάμεων, δεν έχει την ανάγκη
“ελεημοσύνης” από αδηφάγους, καρεκλοκένταυρους πολιτικούς. Έχει την
ανάγκη, κατ’ αρχήν, της έμπρακτης συμπαράστασης της πολιτικής ηγεσίας
του τόπου, ώστε να σταματήσει ο εμπαιγμός και η απαξίωσή τους.
Ταυτόχρονα, να ληφθούν άμεσα οικονομικά μέτρα για την οικονομική τους
αποκατάσταση, κατ’ αρχήν με την εφαρμογή της απόφασης του ΣτΕ,
καθόσον οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν τον θεμελιώδη πυλώνα
για την ύπαρξη κράτους αξιόπιστου και ανεξάρτητου, με παγκόσμια
αναγνώριση και σεβασμό. GR ARMY - www.grarmy.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου